Er waren eens twee zusjes: Ana Nervosa en Mia Nervosa. 
Ze waren beste vriendinnen en op een dag besloten ze iets te doen. 
Ze wilden dun worden, niet alleen dun, perfect! 
En ze hadden er alles voor over. Ze spraken af het allebei te proberen. 
Allebei zouden ze elke dag op de weegschaal staan. 
Hoe lager hun gewicht, hoe beter, hoe meer botten er te zien waren, hoe mooier. 

Zo ging het een tijdje, ze gingen veel sporten en regelmatig eten. 
Maar het duurde te lang. Ana en Mia hadden geen geduld. En Ana het minste. 
Op een dag kwam ze met een goed iedee. "Ik eet niets meer". 
Maar ze besloot het niet tegen Mia te zeggen want dan zou ze het nadoen. 
Dus Ana at niets meer en ging veel sporten. 
Eindelijk iets dat goed lukte! Dacht Ana. En wanneer ze moest eten samen met 
Mia at ze kleine beetjes, steeds minder. 
Natuurlijk begon Mia het door te krijgen. Ze zag dat Ana heel snel aan het afvallen was. 
Mia werd jaloers en besloot toen ook niets meer te eten. 
Een tijdje ging het goed. En Mia viel ook veel af. Maar soms kon ze de honger niet meer aan. 
Dan greep ze naar een koekjestrommel en stopte zichzelf vol. 
Ze schaamde zich, ze durfde het ook niet te doen waar Ana bij was. 
Mia voelde zich wanhopig, elke keer werden haar eetbuien groter. Maar ze wist niet wat ze moest doen. 

Op een avond had ze een idee. Na een grote vreetbui ging ze naar het toilet. 
Ze twijfelde geen seconde en stak haar vinger in haar keel. Daar ging al haar eten, al het vet. 
Na het braken voelde ze zich beter en opgelucht. 
Maar niemand mocht het weten. Alleen op een avond hoorde Ana haar. 
Dus dat vond ze wel een goed iedee. "Niks eten, en wát ik eet, gaat eruit", dacht Ana. 

Maar Mia kwam erachter dat Ana haar nadeet en ze kregen ruzie. 
Mia stapte op Ana af en zei: "Waarom doe jij mij na? Ik stak eerst mijn vinger in mijn keel!" 
"En jij deed mij eerst na met je uithongeren!" Schreewde Ana. 

Die ruzie had een hele avond geduurd. Ana en Mia waren geen beste vriendinnen meer. 
Ze wilden niet meer gezien worden als zusjes, ookal leken ze nog zo op elkaar. 
Ana besloot daar wat aan te doen. Ze maakte een armbandje met rode kralen en droeg die om haar linker arm. Tegen Mia zei ze: "Jij maakt er een met blauwe om je rechter arm. 
Daar waren ze het overeens. Ana ging niet eten en wat ze at ging eruit. En Mia had eetbuien en dat ging er meteen weer uit. Zo leken ze niet op elkaar maar waren ze toch zusjes. 
De ruzie was over en ze konden weer met elkaar overweg. 

Na vele jaren waren de zusjes overleden, Ana en Mia. Allebei een polsbandje met kralen. 
Niemand wist de oorzaak want ze waren nog erg jong. 
Wel hadden ze doorgekregen hoe de twee aan het afvallen waren. 
De mensen dachten dat ze ziek waren en besloten het een naam te geven: 
Anorexia Nervosa en Boulimia Nervosa. 
Het oneindige afvallen, noemden ze het ook. 
Ondertussen had de buitenwereld wel gezien wat de zusjes deden. 
Ook hun leeftijdsgenoten. Sommigen deden het zelfs na! 
En besloten ook armbandjes te dragen. 
En hun eten uit te braken. 
Veel mensen waren jammergenoeg tegen Ana en Mia. Ze vonden het ongezond. 
Die mensen waren Anti Ana en Anti Mia. 
Maar de mensen die er niet tegen waren besloten net zo hard door te gaan. 
En samen richtten ze het Pro ana / Pro Mia geloof op. 

Zo bleven Ana en Mia toch een soort van 'leven'. Ze leefden voort in de Pro ana en Pro mia's. 
Ze werden daardoor sterker en sterker en kregen veel mensen in hun macht. 
Soms leek het wel alsof ze nog leefden. 
En ookal leven ze niet, wij geloven erin en streven naar perfectie!